Alternatieve geneeswijzen bestaan uit aanvullende geneeswijzen die gericht zijn op het ondersteunen van de gezondheid in plaats van symptoombestrijding bij ziekte. Zij helpen ontspannen en verhogen het gevoel van welbevinden en de kwaliteit van leven.

Zijn alternatieve geneeswijzen wel zo alternatief?

Uit een NIPO-enquête (eind ’98) blijkt dat 75% van de Nederlandse bevolking van mening is dat deze geneeswijzen aangeboden moeten kunnen worden in het ziekenhuis. De alternatieve geneeswijzen zijn dus niet alternatief meer, in de zin van anders: een grote groep mensen maakt er gebruik van of zou dat willen. Aanvullende genezingsmethoden zijn ook lang niet in alle gevallen een alternatief voor reguliere therapieën. Heel vaak vullen zij aan en worden dan ook steeds vaker ‘complementaire therapieën’ genoemd. Gaat het om interventies en vormen die afgeleid zijn van complementaire geneeswijzen en die in de verpleging en verzorging gebruikt worden, dan spreekt men van alternatieve geneeswijzen.

Kenmerken

Interventies worden vooral gekenmerkt door:

stimuleren zelfhelend vermogen
De meeste vormen van alternatieve geneeswijzen zijn niet klachtgericht, maar gezondheidsgericht. Zij spreken dus het gezonde deel in de mens aan en werken daarmee ondersteunend voor de reguliere behandeling.

holistische benadering
men gaat ervan uit dat de mens als eenheid functioneert (lichaam, geest, energie, ziel) en reageert ook altijd als totaal op ziekte en klachten.

Regulier, complementair en integraal
Zo geformuleerd zijn alternatieve geneeswijzen niet alleen aanvullend aan reguliere zorg, maar zijn beide aanvullend aan elkaar. De ‘reguliere’ gezondheidszorg is vooral gericht op het lichaam en legt daarbij de nadruk op de (lichamelijke) ziekte en genezing (‘cure’). De ‘alternatieve geneeswijzen’ laten ook ruimte voor welbevinden en ‘care’ en spreekt het gezonde in de mens aan. De combinatie van regulier en alternatief leidt tot integrale zorg. Integrale zorg wil de zorg bij ziekte uitbreiden met zorg voor gezondheid.